😷അകത്ത്രോസ്കല്‍ ഒറ്റോസ്കിയല്‍ നഷ്ട്രമാനിയ😷(കൊറോണക്കാലത്തെ ജീവിതം)

പതിവ് പോലെ അയാള്‍ രാവിലെ നേരെത്തെ എഴുന്നേല്‍കുന്നു.
പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കുന്നു.ഇടക്ക് വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക് നോകുന്നു.വിജനമായ പാതയും  മതില്‍ കെട്ടുകള്‍ കൊണ്ട് വേര്‍തിരിച്ച വീടുകളും മാത്രം.പിന്നെ ആര്‍കോ വേണ്ടി തിളക്കുന്ന സൂര്യനും.അയാള്‍ വീണ്ടും ഉള്ളിലേക് തന്നെ നടക്കുന്നു.ഫോണില്‍ കളിക്കുന്നു.മടുക്കുമ്പോള്‍ കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്നു.ചിന്തകള്‍ കാടും കയറി കോളിളക്കം സ്യഷ്ടിക്കുന്നു.ഓരോ ചിന്തകള്‍ അയാളുടെ മനസ്സിലേക് കടന്നു വരുന്നുണ്ട്.അയാളുടെ ഓര്‍മകള്‍ അങ്ങനെ പോയികൊണ്ടിരുന്നു..കോളേജ് കാലഘട്ടം,കൂട്ടുകാര്‍,യാത്രകള്‍,സന്തോഷങ്ങള്‍,ദുഖഃങ്ങള്‍,ചെയ്തു കൂട്ടിയ തെറ്റുകള്‍ വഞ്ജനകള്‍,പ്രണയങ്ങള്‍.
ഏകാന്തതകള്‍,രാഷ്ട്രീയ ചിന്താകതികള്‍,സംവാദങ്ങള്‍,കായികമായ ഏറ്റുമുട്ടലുകള്‍, പ്രതീക്ഷകള്‍,ആഗ്രഹങ്ങള്‍.
ഒടുവില്‍ തളര്‍ച്ചകള്‍,ഒറ്റപ്പെടലുകള്‍,നഷ്ടപെടലുകള്‍,അകല്‍ചകള്‍,വിട്ടു പോകലുകള്‍,കളിയാക്കലുകള്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തലുകള്‍,
പട്ടിണികളുടെ ദിവസങ്ങള്‍, കണ്ണുനീരുകളും നടന്ന് തളര്‍ന്ന വഴികള്‍,
എന്നിട്ടും വിട്ടുപോവാത്ത മനുഷ്യരും അകന്നു പോകാത്ത യാത്രകളും
തോറ്റുകൊടുക്കാത്ത മനസ്സും,
അങ്ങനെ എത്രയെത്ര അനുഭവങ്ങളും ഓര്‍മകളും പാഠങ്ങളുമാണ് ജീവിതത്തില്‍ കഴിഞ്ഞു പോയത്.

ഈ കൊറോണക്കാലത്ത് പുറത്തിറങ്ങാനാവാതെ സകലരും ഏകാന്തതയിലായിരുക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും അയാള്‍ ചിന്തിച്ചു.
എന്നാല്‍ തിരക്കുകളില്‍ പെട്ട് അകന്നുപോയ അച്ചനും അമ്മയും ഭാര്യയും മക്കളും  പിന്നെ  കോഴിയും ആടും അങ്ങനെ വീട്ടിലുള്ള സകല മനുഷ്യരും മൃഗങ്ങളടക്കമുള്ള ജീവികളുമായുള്ള ഏറ്റവും നല്ല നിമിഷം നന്നായ് ആസ്വദിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും പുതിയ പുതിയ ഭക്ഷണങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നതിനെ കുറിച്ചും ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ മനുഷ്യര്‍ക് ഒരുകണക്കിന് കൊറോണക്കാലം നഷ്ടപെട്ട ചിലതെങ്കിലും വീണ്ടെടുക്കുന്ന കാലമാകാമെന്ന് അയാള്‍ കരുതി.ഇതെക്കയാണ്  സാധാരണ ഒരു മനുഷ്യന്റെ കൊറോണക്കാലത്തുണ്ടാകുന്നത്. അയാള്‍ ചിന്തകളെ വീണ്ടും  തന്റെ ജീവിതത്തിലേക് തന്നെ തിരികെ കൊണ്ടു വന്നു.

ഏകാന്തത അയാള്‍ അനുഭവിച്ചതാണ്.പല ഘട്ടങ്ങളിലായ് അത് രുചിച്ചതാണ്.എന്നാല്‍ കോറോണക്കാലത്തെ ഈ ഏകാന്തത എല്ലാത്തില്‍ നിന്നും വിത്യസ്തമായിരിക്കുന്നു എന്ന് അയാള്‍ക്  തോന്നി.
നാലു ചുമരുകള്‍,അതിന്റെ തെക്ക് പടിഞ്ഞാറായി ഒരു കട്ടില്‍,തൊട്ടു മുന്നിലായി ഒരു ടേബിള്‍,അതില്‍ ഒരു വലിയ  നോട്ട്ബുക്കും ഒരു ഡയറിയും ഒരു നോവല്‍ബുക്കും ,പിന്നെ മൂന്ന് പെന്നുകളും ( ചുവപ്പും നീലയും കറുപ്പും) വണ്ടിയുടെ ചാവിയും ഇട്ട് വെച്ചിട്ടുള്ള ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് ഗ്ലാസ്,കൂടെ വെള്ളം നിറച്ച് വെച്ചിട്ടുള്ള ഒരു ബോട്ടില്‍,തൊട്ടപ്പുറത്തെ അലമാരയില്‍ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ബുക്കും കുറച്ച് സാധനങ്ങളും,കൂടെ പുട്ടിന്  തേങ്ങയെന്ന പോലെ രാവിലെയും ഉച്ചക്കും രാത്രിയും ''മോനേ ഭക്ഷണം എടുക്കാമല്ലേ...''എന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ ശബദവും,അതെ എന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ അയാളുടെ തലയാട്ടലും പിന്നെ അത് കഴിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളും,രണ്ടടി നടന്നുള്ള
ബാത്ത്റൂമിലേകുള്ള ഇടക്കുള്ള യാത്രകളും,  ദിവസങ്ങളായ് അതില്‍ കൂടുതല്‍ ഒന്നും അയാളുടെ  ജീവിതത്തില്‍  ഇല്ലായിരുന്നു.അമേരിക്ക്യന്‍ ഐക്യ നാട്ടിലെ  ADX Florence എന്ന ഏകാന്ത തടവറയെ കുറിച്ച്  വായിച്ചത് അയാള്‍ ഓര്‍ക്കുകയുണ്ടായി.എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും അടങ്ങുന്ന ആ ഏകാന്ത തടവറയിലുള്ള പലരും പിന്നീട് കടുത്ത മാനസിക രോഗികളായ് തീരുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.അയാളുടെ  ചിന്തകള്‍ അങ്ങനെ പോയികൊണ്ടിരുന്നു..

അയാള്‍ കട്ടിലില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു..
ഇനിയും ചിന്തിച്ചിരുന്നാല്‍ അകത്ത്രോസ്കല്‍ ഒറ്റോസ്കിയല്‍ നഷ്ട്രമാനിയ ( നഷ്ടപ്പെടലുകളും അകറ്റി നിര്‍ത്തലകളും കൊണ്ട് ഒറ്റപ്പെട്ട അവസ്ഥ ) എന്ന് അയാള്‍  തന്നെ പേരിട്ട് അയാള്‍  തന്നെ കുറച്ച് കാലമായ് സ്വയം ചികിത്സിച്ച് മാറ്റികൊണ്ടിരിക്കുന്ന,
മാനസികവിഭ്രാന്തിയുടെ അകത്തളങ്ങളില്‍ കെട്ടിക്കോലാഹലം നടത്താന്‍ ഉറിഞ്ഞു തുള്ളുന്നവന്‍ വീണ്ടും  പുറത്തേക് എഴുന്നള്ളുമെന്നവന് തോന്നി..
ടേബിളിലിരിക്കുന്ന വലിയ നോട്ട്ബുക്കും പേനയും എടുത്തു...എന്തെക്കയോ എഴുതികൊണ്ടിരുന്നു...ജീവിതത്തില്‍ നഷ്ടപ്പെടാതത്ത് ഇതും കൂടിയുണ്ട് എന്നയാള്‍ ഓര്‍ത്തു...
കൊറോണമൂലം നഷ്ടപെട്ട വടക്ക് കിഴക്ക് സംസ്ഥാനങ്ങളിലേകും ഭൂട്ടാനിലേകുമുള്ള യാത്രയും, കാത്തിരിപ്പിന്റെ അവസാനം കുറിച്ച് ജീവിതത്തിലേക് അവളെ കൂട്ടിപ്പിടിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും ചിന്തിച്ച് പ്രതീക്ഷകളുടെ പുത്തനുണര്‍വ് നല്‍കി തോറ്റുകൊടുക്കാത്ത മനസ്സുമായ് അയാള്‍ എഴുതി കൊണ്ടേയിരുന്നു...അപ്പോയും കെട്ടുപൊട്ടിച്ച് പുറത്ത് ചാടാന്‍ വിതുമ്പലുമായ് നില്‍കുന്നുണ്ട് സാക്ഷാല്‍
''അകത്ത്രോസ്കല്‍ ഒറ്റോസ്കിയല്‍ നഷ്ട്രമാനിയ''