📍വിധിയെതേടിയുള്ള യാത്ര🇮🇳 [ Total km ------: approximately 10000km (train , bus , other vehicle's and walking]

   
ബാംഗ്ലൂരില്‍ നിന്നും പോണ്ടിച്ചേരിയിലേക് transfer വാങ്ങി യാത്രയാകുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഊരാകുടുക്കുകളില്‍ കുടുങ്ങികിടക്കുന്ന ചിന്തകളെ അഴിച്ചെടുത്ത് തിരക്കുപിടിച്ച ട്രാഫികും ജീവിതരീതിയും ഇല്ലാത്ത സമാധാനത്തോടെയുള്ള ചിന്തകള്‍കും പുതിയ ജീവിതത്തിനും തുടക്കമിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
ചെവിയില്‍ വെച്ച headset ല്‍ നിന്നും മൂളുന്ന പാട്ടുകള്‍ അത്തരം ചിന്തകളെ തലോടി യാത്രയായികൊണ്ടിരുന്നു...
എന്നാല്‍ രണ്ട് മൂന്ന് ദിവസത്തിന് ശേഷം NHAI പോണ്ടിച്ചേരി യുടെ WORKല്‍ വന്ന മാറ്റം എന്നെ കമ്പനി   ലീവും തന്ന് വീട്ടിലേക് പറഞ്ഞയക്കുകയായിരുന്നു...
ഏതൊരു മനുഷ്യനും കുറച്ചെങ്കിലും സന്തോഷമുണ്ടാകുന്ന കാര്യത്തെ എന്റെ മനസ്സിനെ ഇരുട്ട് മൂടി കണ്ണുകള്‍ മേലോട്ട് ഉയരുമ്പോയും ദെെവം പോലും പുറം തിരിഞ്ഞ് നില്‍കുന്നതായി തോന്നിയതിന് പിന്നില്‍  തൊഴിലും ജാതിയും പറഞ്ഞു അവഗണിച്ചിരുന്ന സ്വന്തം മതത്തില്‍ പെട്ട ഒരുവളെ  കൂടെ ചേര്‍ത്തുപിടിച്ചത് മാത്രമായിരുന്നു...
എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന അവസ്ഥയില്‍ ബാത്ത്റൂമിലേക് പോയ ഞാന്‍ ഒന്ന് മുഖം കഴുകുവാന്‍ കുനിഞ്ഞതും ഫോണ്‍ വെള്ളത്തിലേക് വീണതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു..എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോള്‍ ഓഫായിരിക്കുന്നു......എങ്ങോട്ട് പോകണം എന്നറിയാത്ത
 അവസ്ഥയില്‍ ഓര്‍മ വന്നത് പോണ്ടിച്ചേരിയിലെ 1968 ല്‍ Mirra Alfassa എന്ന mother ഉം  architecter Roger Anger ഉം ചേര്‍ന്ന് design ചെയ്ത  മനുഷ്യ ഐക്യത്തിന്റെ ആദർശത്തിനായി സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ഒരു സാർവത്രിക നഗരമായ auroville യെ കുറിച്ചാണ്...
[Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony, above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realize human unity.— Mirra Alfassa ]

അവിടെ volonteer ആയി കഴിയുക എന്നത് തികച്ചും ഒരു സമാധാനപരവും അതിലുപരി മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തില്‍ സന്തോഷവും സമാധാനവും പകരുക എന്നതും കൂടിയാണ്...
പക്ഷെ ഞാന്‍ അവിടെ എത്തിച്ചേരുകയും എന്നാല്‍ എന്റെ മനസ്സിന്റെ അസുന്തലിതാവസ്ഥ എന്നെ അവിടെ നിര്‍ത്താന്‍ അനുവദിച്ചില്ല എന്നതാണ് യാഥാര്‍ത്ത്യം...
പിന്നീടങ്ങോട്ട് എന്റെ മനസ്സും ശരീരവും നടത്തിയ യാത്രയാണ് ഈ കാണുന്ന ഇന്ത്യന്‍ മാപ്പില്‍ ഞാന്‍ കുത്തിവരച്ചത്...
 മനുഷ്യമനസ്സിനെ അലട്ടുന്ന എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങള്‍കും നടുവില്‍ നാലു ചുമരുകളും ഒരു മേല്‍കുരയും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അയാള്‍ എത്രത്തോളം അതില്‍ സുരക്ഷിതനാണ് എന്ന് എന്നെ അനുഭവിച്ചോര്‍മിച്ച ദിനങ്ങള്‍...
റെയില്‍വേ പ്ലാറ്റ്ഫോര്‍മുകളിലും റോഡ് സെെഡിലും ഒരു പുതപ്പിന്റെ മറവില്‍ കൊതുകിന്റെ ശല്യവും സഹിച്ച് കിടന്നിരുന്നവരെ പലപ്പോയും കണ്ടിരുന്നെങ്കിലും അതെല്ലാം ഒരു മനുഷ്യന്റെ പച്ചയായ അനുഭവമായ് മാറിയത് അപ്പോയായിരുന്നു..
രാജ്യവും നാടും വീടും ഒന്നുമില്ലാതെ എല്ലാം നഷ്ടപെട്ട് അലയുന്ന അഭയാര്‍ത്ഥി സമൂഹത്തെ കുറിച്ച് പലപ്പോയും വാതോരാതെ ഞാന്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അതനുഭവിക്കുന്നവന്റെ മാനസികാവസ്ഥ എന്നെ കീഴ്പെടുത്തിയ ദിനങ്ങളായിരുന്നു അത്...
എന്നാല്‍ ഇത്തരം അവസ്ഥകള്‍ താല്‍കാലികമായ് എന്നിലേക് എത്തിച്ചേര്‍ന്നെങ്കിലും ജനനം മുതല്‍ മരണം വരെ ഈ ഒരവസ്ഥയില്‍ കഴിയുന്നവരെ ഓര്‍ത്ത് എന്റെ കണ്ണുകള്‍  നനയുന്നുണ്ടായിരുന്നു....
 അപ്പോയും നാവില്‍ ഞാന്‍ ദെെവത്തെ സ്തുഥിച്ച് കൊണ്ടേ ഇരുന്നു...അല്ല അപ്പോയെങ്കിലും ഞാന്‍ ദെെവത്തെ ഓര്‍ത്തുകൊണ്ടിരുന്നു...
 അത് വരെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന bike കമ്പനി റൂമില്‍ വെച്ച് വസ്ത്രങ്ങളും എന്റെ മറ്റു എല്ലാ സമ്പാദ്യങ്ങളും നിറഞ്ഞ ആ വലിയ ബാഗും ചുമലിലേറി ഞാന്‍ നടന്നും വണ്ടി കയറിയും യാത്രയാകുമ്പോള്‍ എന്റെ പുറവും ശരീരവും ഒരു പോലെ വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും എന്റെ മനസ്സിന്റെ ശക്തിയും ദൃഢനിക്ഷയവും കൂടികൊണ്ടേയിരുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

 ചെന്നെ MGR central റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനിലെ suburban train
സെക്ഷനില്‍ നിന്ന് വലിയ ചാക്കിന്റെ പകുതി അരിയും കെെയ്യില്‍ മറ്റു സാദനങ്ങളുമായ് 
long distance സെക്ഷനിലേക് വണ്ടി പോകുന്നതി ന്റെ മുമ്പ് അത് എത്തിപ്പിടിക്കാന്‍ ഓടികൊണ്ടിരുന്ന  വന്ധ്യ  വയോധികനായ ഒരു മനുഷ്യന്‍ പെട്ടെന്ന് എന്റെ മുന്നില്‍ തളര്‍ന്ന് വീണപ്പോള്‍ ഓടിചെന്ന് എണീപ്പിച്ച് വെള്ളം കൊടുത്ത് എന്റെ ഭാണ്ഡകെട്ടുകള്‍ക് പുറമെ അയാളുടെ സാധനങ്ങളും ചുമന്ന് അയാളെ ലക്ഷ്യ സ്ഥലത്തേക് (വിജയവാഡ ) എത്തിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ തലയില്‍ വെച്ചയാള്‍ അനുഗ്രഹിച്ചെങ്കിലും അതിനേകാള്‍ എന്റെ ശരീരത്തെ പുളകം കൊള്ളിച്ച മറ്റൊരു വാക്കുണ്ടായിരുന്നു... എന്നോട് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു..
''മോന്റെ നാടെവിടെയാണ് ...ഞാന്‍ പറഞ്ഞു...കേരളം.....
വെറുതയല്ല മോനേ നീ എന്നെ സഹായിച്ചത് '' എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കാലിന്റെ വിരല്‍ തുമ്പില്‍ നിന്നും തരിപ്പ്  മൂര്‍ദ്ദാവിലേക് ഇരച്ചുകയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
 ജീവിതത്തില്‍ പലപ്പോയും trainലെ second class യാത്രയിലെ തിരക്കുകളെ ശപിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ഉത്തരേന്ത്യയിലേകുള്ള second class യാത്രയില്‍ കെട്ടിക്കൂട്ടിയിട്ട ശരീരങ്ങള്‍കിടയില്‍ ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍  എരിഞ്ഞമര്‍ന്ന് യാത്ര ചെയ്തപ്പോള്‍ അതല്ലാം സ്വര്‍ഗമായിരുന്നു എന്ന തോന്നലുകള്‍ ഉണ്ടാക്കിയത് സ്വാഭാവികം...
 തുടര്‍ന്നങ്ങോട്ട് നാഗ്പൂരും ഡല്‍ഹിയും ജയ്പൂരും കഴിഞ്ഞ് അജ്മീര്‍ ദര്‍ഗയിലെ നാലു ദിവസത്തെ വാസമാണ് എന്റെ മനസ്സിനെ വീണ്ടും പുനര്‍ജീവന്‍ നല്‍കിയത്..രണ്ട് ദിവസത്തിന് ശേഷമുള്ള ഒരു രാത്രിയില്‍ ദര്‍ഗക്ക് സമീപം വെച്ച് കുറച്ച് പോലീസുകാര്‍ ചേര്‍ന്ന് എന്നെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോയതും ഒരു തീവ്രവാദിയോടന്ന പേരിലുള്ള ചോദ്യവും പെരുമാറ്റവും മറ്റൊരു അജ്മല്‍ കസബോ അഫ്സല്‍ ഗുരവോ ആയിത്തീരുവാനുള്ള എന്റെ നിയോഗത്തെ കുറിച്ചോര്‍ത്ത് മനസ്സ് സുല്‍ത്താനുല്‍ ഹിന്ദിലേക് പ്രാര്‍ത്തനയുടെ സ്വരത്തില്‍ ഒഴുകി എത്തുകയായിരുന്നു...
പെട്ടെന്ന് അങ്ങോട്ട് കടന്നുവന്ന ഒരു അമീറിനെ പോലെ തോന്നിപ്പിക്കും മനുഷ്യന്റെ ഇടപെടല്‍ എന്നെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയപ്പോള്‍ ഇരതേടിയ മൃഗത്തിന് മുന്നില്‍ നിന്നും ജീവതം തിരിച്ചുകിട്ടിയവനെപ്പോലെ ഞാന്‍ കിതക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
ആ ദിവസങ്ങളില്‍ എന്റയൊപ്പം പള്ളിയില്‍ വസിച്ചിരുന്ന ഒരു സൂഫിയെ പോലെ തോന്നിപ്പിക്കും മനുഷ്യനെ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചുവരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
ദര്‍ഗയിലെ തിരക്കുപിടിച്ച രീതിയില്‍ നിന്നും മാറി  നിന്ന് ദര്‍ഗക്ക് സമീപത്തെ മറ്റൊരു പള്ളിയിലായിരുന്നു ഞങ്ങളിരുവരും കഴിഞ്ഞിരുന്നത്.
രാത്രിയിലുടനീളം നിസ്കാരമായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന ആ മനുഷ്യന്‍ പകല്‍ മുഴുവന്‍ വൃതത്തിലായിരുന്നു എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി..
രാത്രി ഒരു നേരം മാത്രം ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ചുറ്റും വന്നിരിക്കുന്ന പൂച്ചകളോട് അദ്ദേഹം സംസാരിക്കുന്നതായ് എനിക്ക് തോന്നി...അവര്‍കെല്ലാം തന്റെ ഭക്ഷണത്തില്‍ നിന്ന് താന്‍ കഴിക്കുന്ന പോലെ അവര്‍കും അദ്ദേഹം കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
വല്ലപ്പോയും അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി പരസ്പരം പുഞ്ചിരിക്കുകയല്ലാതെ അദ്ദേഹത്തിന് അടുത്ത് പോവാന്‍ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ദെെര്യം സമ്മതിച്ചില്ല എന്നതാണ് യാഥാര്‍ത്യം..എന്നാല്‍ നാളെ അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിക്കണം എന്ന് വിചാരിച്ച് കിടന്നുറങ്ങിയ ഞാന്‍ പിറ്റേന്ന് മുതല്‍ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടില്ല എന്നത് എന്നെ ഏറെ സങ്കടപ്പെടുത്തുകയും തൊട്ടടുത്ത ദിവസം ഞാന്‍ ദര്‍ഗയില്‍ നിന്നും ലുധിയാന വഴി അമൃത്സറിലെ ഗോള്‍ഡന്‍ ടെമ്പിളില്‍ എത്തുകയായിരുന്നു...
ഏതൊരു ആത്മീയ കേന്ദ്രങ്ങള്‍കും golden temple ല്‍ നിന്നും ഒരുപാട് പഠിക്കാനുണ്ട്...
പ്രത്ത്യേകിച്ച് അജ്മീറിലെ ദര്‍ഗ പരിപാലിക്കുന്നവര്‍ക്... തികഞ്ഞ അച്ചടക്കത്തോടെ വൃത്തിയോടെ സംയമനത്തോടെ മുഴുവന്‍ സമയം പരിപാനത്തിലൂടെ സിക്കുകാര്‍ golden temple നെ പരിപാലക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ ഏതൊരു വ്യക്തിക്കും ആത്മീയമായ മനസ്സ് കെെവരിക്കുന്നതായ് തോന്നാം...
ദെെവത്തോടുള്ള പ്രാര്‍ത്തനയില്‍ ഉയര്‍ന്ന ശബ്ദങ്ങളില്ല..
പതിഞ്ഞ സിക്ക്  ആത്മീയഗാനം ചെറിയ സംഗീത  ഉപകരണങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെ ഉരവിട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും ദെെവത്തോട് പറയാനുള്ളത് മനസ്സും ദെെവുമായ് പരസ്പരം ഇണങ്ങി ചേര്‍ന്ന് പറയുന്ന സിക്ക് ജനതയേയും നമുക്ക് കാണാം...
മുഴുവന്‍ സമയം പരിപാലനത്തിനായ് മാറ്റിവെച്ച സിക്ക് ജനതയെ കാണാം..അത്കൊണ്ട് തന്നെ അത്രത്തോളം വൃത്തിയുള്ള ഒരു ആത്മീയ കേന്ദ്രവും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല...24 മണിക്കൂറും സന്നദ്ദരായിട്ടുള്ള പ്രവര്‍ത്തകരും സൗജന്യ  ഭോജനശാലയും ഉണ്ട് അവിടെ...
ഏത് സമയവും ആ ഭോജനശാലയില്‍ സന്നദ്ദരായിട്ടുള്ള പ്രവര്‍ത്തകര്‍ അവിടെ വരുന്നവര്‍ക് ഭക്ഷണം നല്‍കുന്ന തിരക്കിലാണ്..
യാജകരില്ല ആത്മീയ പിടിച്ചുപറിയും ഇല്ല ആവശ്യമുള്ളവര്‍ക് സംഭാവന നല്‍കാം...
എന്നാല്‍ സിക്ക് മ്യൂസിയം സന്ദര്‍ശിചപ്പോള്‍ എത്രത്തോളം വികാരമായ് മതത്തെ മറ്റുള്ളവരില്‍ അടിച്ചേല്‍പികുന്നു എന്നത് ഭയാനകരം തന്നെയാണ്...
മതത്തിന് വേണ്ടി മരണം വരിച്ചവരുടെ ചോരയില്‍ പൂണ്ട ചിത്രങ്ങളും വാളുകളും ആയുധങ്ങളും മുന്‍കാല മുസ്ലിം ഭരണാധികാരികളെ ശക്തമായ് അവഹേളിച്ചും കൊണ്ടുള്ള ചിത്രങ്ങളും ലേഘനങ്ങളും കാണപ്പെട്ടു.
അത് വളര്‍ന്നു വരുന്ന ഒരു ജനതയെ എത്രത്തോളം മാലിന്യത്തിലേക് കൊണ്ട് ചെന്നത്തിക്കും എന്നത് ദയനീയത നിറഞ്ഞതാണ്...
 അവിടെ നിന്നും ജാലിയന്‍ വാലാബാഗും വാഗാബോര്‍ഡറും സന്ദര്‍ശികുകയുണ്ടായി...
രാജ്യത്തിന് വേണ്ടി മരണം വരിച്ച ധീര രക്തസാക്ഷികളുടെ ചുടുചോര ചിന്തിയ ജാലിയന്‍  മണ്ണിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ നിന്നും ചോര പൂണ്ട മണ്ണെടുത്ത് കുപ്പിയിലാക്കി അതില്‍ നിന്നും പ്രജോദനം  കൊണ്ട് രാജ്യത്തിന് വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിയായ എന്റെ മനസ്സില്‍  ആരാധനയോടെ ഞാന്‍ കാണുന്ന സഖാവ് ഭഗത്സിംഗിന്റെ ചരിത്രം എന്റെ മനസ്സിലേക് നീറുന്ന ചരിത്രമായ് ഓടിവന്നത് സ്വാഭാവികം...
അവിടെ നിന്ന് ജമ്മുകാശ്മീരിലേക് ഞാന്‍ യാത്രയായെങ്കിലും ഉത്തരേന്ത്യയിലെ തണുപ്പ്കാലത്ത്  മറ്റുള്ള ഇടങ്ങളില്‍ തന്നെ അതിശെെത്യം എനിക്ക് ശക്തമായ് അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതല്ലാം ഞാന്‍ സഹിച്ച് പോരുകയായിരുന്നു...
എന്നാല്‍  കാശ്മീരിലെ കാലവസ്ഥയുമായ് പൊരുത്തപെട്ട് പോവാനുള്ള വസ്ത്രധാരണങ്ങളും താമസക്കുറവും എന്നെ അവിടെ നിര്‍ത്തിയില്ല എന്നതാണ് സത്യം...പിന്നീട് അവിടുന്ന് ഞാന്‍ യാത്രയായത് ഗംഗയുടെ മണ്ണിലേകായിരുന്നു...ഗംഗയുടെ ഉത്ഭവവും ശിവശക്തിയുടെ കേന്ദ്രവുമായ ഉത്തരാഘണ്ഡിലേക്...
രണ്ട് ദിവസത്തെ ഹരിദ്വാര്‍ വാസവും ഹൃഷികേശി ലേയും ഗംഗോത്ത്രിയിലെ സന്ദര്‍ശനമെല്ലാം ചുരുങ്ങിയ ഈ യാത്രാവിവരണത്തില്‍ ഉള്‍കൊള്ളിക്കാന്‍ പറ്റുന്നതല്ലായെങ്കിലും പിന്നീടൊരിക്കല്‍ വിശദമായ് ഞാനത് എഴുതാവുന്നതാണ്..
ഹരിദ്വാറിലെ ആദ്യ ദിനം കിടന്നുറങ്ങിയത് ഗംഗാതീരത്തെ കുത്തിയൊലിച്ച് ആര്‍ത്ത് തിമിര്‍ത്ത് പായുന്ന ഗംഗയേയും കണ്ട് കിടന്നായിരുന്നു..
രണ്ടാം ദിനം അവിടെയുള്ളവരുമായ് പരിചയത്തിലാവുകയും അത് വഴി ഗംഗയുടെ തീരത്ത് തന്നെയുള്ള ഒരു ശിവ മന്ദിരത്തിലും ആയിരുന്നു വാസം...
ഈ ദിനങ്ങളിലെല്ലാം രാവിലെകളില്‍ ഗംഗയില്‍ ഞാന്‍ മുങ്ങിക്കുളിക്കുമായിരുന്നു
(ഗംഗാ സ്നാനം)...
ഗംഗയിലേക് മുങ്ങുമ്പോള്‍ ശരീരം തണുപ്പ് കൊണ്ട് മരവിച്ച് ഇല്ലാണ്ടാകും എന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും അതില്‍ മുങ്ങിഉയരുന്ന നിമിഷം അമ്മയുടെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ നിന്നും ജനിച്ചുവീണവനെ പോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെടുകയാണ് ഉണ്ടായത്...
അവിടെ വെച്ച് കാഠ്മണ്ഡുവിലെ ഒരു സന്യാസിയുമായ് ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുകയും ഒരു രുദ്ധ്രാക്ഷം എനിക്ക് അദ്ദേഹം സമ്മാനിക്കുകയും ഉണ്ടായി...
എന്റെ വിഷമങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം അറിഞ്ഞത് കൊണ്ട് തന്നെയായിരുക്കും അദ്ദേഹം  എന്നോട് പറഞ്ഞു...''നിന്റെ വിഷമങ്ങള്‍കൊന്നും പരിഹാരമായിട്ടില്ലെന്നും എന്നാല്‍ എല്ലാ ആപത്ത് ഘട്ടങ്ങളിലും നിന്നില്‍ സഹായവുമായ് നിയോഗിക്കപെട്ടവരുണ്ടെന്നുംഎന്നാല്‍ അവര്‍കെല്ലാം നീ സഹായിയാവുന്ന  കാലം വിദൂരമല്ലാ...'' ഒന്നിനും അവസാനമായിട്ടില്ലാ എന്ന ചിന്തകള്‍ എന്നെ വിഷമിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു..ഞാന്‍ ഒരു മുഹമ്മദീയന്‍ ആണ് നിങ്ങളൊരു ഹിന്ദുവും ...എന്നിട്ടും നിങ്ങള്‍ എന്നെ ഒട്ടും അവഗണിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ആകാശത്തേക് നോകി പിന്നെ അദ്ദേഹം എന്റെ മുഖത്ത് നോകി പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്...
അവസാനമായ് ഗംഗയില്‍ സ്നാനം ചെയ്ത് കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കുപ്പിയില്‍ ഗംഗാ ജലവും എടുത്ത് ഞാന്‍ 8 വര്‍ഷത്തെ എന്റെ ഓര്‍മകള്‍ക് പിറകിലേക് നടന്നുനീങ്ങി...
 അതെ...8 വര്‍ഷം മുമ്പ് ഡല്‍ഹിയിലേകും അവിടെ നിന്ന് താജ്മഹലിലേകും ഞാന്‍ ചെയ്ത യാത്രയുടെ ഓര്‍മകള്‍  ഒരിക്കല്‍ കൂടി എന്റെ മനസ്സിലേക് ഒഴുകിവന്ന നിമിഷങ്ങളായിരുന്നു ആഗ്രയിലെത്തിയപ്പോള്‍....
എന്നാല്‍ പടിഞ്ഞാറന്‍ കവാടവും കടന്ന് പ്രണയം മന്ദമാരുതനായ് ഒഴുകി നടക്കുന്ന താജ്മഹലിന്റെ വെണ്ണക്കല്ലുകള്‍ എന്റെ കണ്ണുകളില്‍  പതിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവളില്ലാതെ ഒറ്റക്ക് വന്നതിനെ കുറിച്ച്
 ഷാജഹാനും  മുംതാസും
ഏന്നോട് പരിഭവം പറയുന്നതായ് എനിക്ക് തോന്നി..അവളെയും കൂട്ടി എത്രയും പെട്ടെന്ന് അവിടേക് വരുമെന്നും യമുനയുടെ തീരത്ത് ഞങ്ങള്‍ സല്ലപിച്ചിരിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും പറഞ്ഞ് കൂടുതല്‍ സമയം നില്‍കാന്‍ എന്റെ മനസ്സ് അനുവദിക്കാതെ ഞാന്‍ അവിടെ നിന്നും  യാത്രയായി...ഒരു പക്ഷെ എന്റെ യാത്രയില്‍ ഞാന്‍ കുറഞ്ഞ സമയം ചിലവയിച്ചത് ഇവിടെയായിരിക്കാം....
 അവിടെനിന്നും ഞാന്‍ യാത്രയായത് കൊല്‍കത്തയിലേകായിരുന്നു...നിരന്തരമായ യാത്രകളും ഭാരം ചുമന്നുള്ള നടത്തവും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത മനസ്സും ശാരീരികമായും മാനസികമായും എന്നെ ഒരുപാട് തളര്‍ത്തിയിരുന്നു...
അത്കൊണ്ട് തന്നെ എവിടെയും കൂടുതല്‍ നില്‍കാന്‍ എന്റെ മനസ്സ് അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല...
ശക്തമായ ശാരീരികവും മാനസികമായും ഉള്ള വേദനകളും ഭൂട്ടാനിലേകും നോര്‍ത്ത് ഈസ്സിലേകും ഉള്ള എന്റെ യാത്രയെ ഒഴിവാക്കുകയായിരുന്നു..ഈ പ്രദേശങ്ങളിലേകുള്ള യാത്രയ്ക്ക്   ശക്തമായ മനശക്തിയും ആരോഗ്യവും വേണമെന്നിരിക്കെ ഇത് വരെ യാത്ര ചെയ്യാത്ത ഒരു കാട്ടിനുള്ളില്‍ പോയി കുറച്ച്കാലം കഴിയുക എന്നതാണ് എന്റെ മനസ്സില്‍ തോന്നിയത്...
അതിനായ് ഞാന്‍ ഗോവയിലെ നേത്രാവലി forest  തെരെഞ്ഞെടുക്കുകയയിരുന്നു..
അങ്ങനെ madgoan ല്‍ എത്തുകയും അവിടെനിന്നും  നേത്രവാലി വില്ലേജിലേക് ഞാന്‍ ബസ് കയറി അവിടുന്ന് 7Km നടന്ന്  നേത്രവാലി wildforest ലെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന minappi വെള്ളച്ചാട്ടത്തിലേക് കുന്നുകള്‍ കയറിയും നടന്നും ഞാന്‍ യാത്ര ചെയ്തു...വഴിയില്‍ ബുള്ളറ്റ് വഴി പോകുന്ന കുറച്ച് വിദേശികള്‍ എന്നോട് കാര്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചറിയുകയും minappiye കുറിച്ചും ഞാന്‍ പറഞ്ഞ് കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു...
ഞാന്‍ ഈ ബാഗും ചുമന്ന് നടന്നാണ് ഇത്രയും വന്നത് എന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അഭിനന്ദിക്കാനും അവര്‍ മറന്നില്ല....അവിടെ വെച്ച് എന്റെ മുഴുവന്‍ വസ്ത്രങ്ങളും ശരീരവും കഴുകി വൃത്തിയാക്കി ഞാന്‍ അവിടെ നിന്നും കുറച്ചകലെ താമസമാക്കി
.എന്നാല്‍ forest  officer എന്നെ കണ്ടെത്തുകയും തിരച്ചയക്കുകയും ചെയ്തു...മുഴുവന്‍ വസ്ത്രവും നനഞ്ഞിരുന്നതിനാല്‍ ശക്തമായ ഇരട്ടി ഭാരം ചുമന്നാണ് ഞാന്‍ തിരിച്ചു നടന്നത് ..അത് എന്നെ കൂടുതല്‍  തളര്‍ത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഒരു പക്ഷെ അന്നവര്‍ക് ഏന്നെ കണ്ടത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ കര്‍ണാടക border വനത്തിലേക് ഞാന്‍ കടക്കുമായിരുന്നു...പക്ഷെ എന്ത്കൊണ്ടോ.. അതിനെനിക്ക് സാധിച്ചില്ല...
നേത്രവാലി വില്ലേജില്‍ അന്ന് ഞാന്‍ ഒരു റൂമെടുക്കുകയും എന്റെ വസ്ത്രങ്ങളല്ലാം ഉണക്കാനിടുകയും ചെയ്തു...അതായിരുന്നു ഒരു മാസത്തിനടുത്ത് നീണ്ടു നിന്ന എന്റെ യാത്രയിലെ ഒരേ ഒരു റൂം വാസം...
അവിടെ നിന്ന് goa യിലെ ബീച്ചിലേക്ക് ഞാന്‍ പോയി..പക്ഷെ അപ്പോയേകും ഏന്റെ മനസ്സിന്റെ താളം നഷ്ടപെട്ട് ഞാന്‍  നടന്നു നീങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
 അതെ ഒരിക്കലും മരണത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാത്ത ആത്മഹത്യയെ ഭീരുത്വമായി കണ്ട എന്റെ മനസ്സ് മരണത്തിലേക് നടന്നു നീങ്ങുന്നതായ് ഞാന്‍ കണ്ടു...ഞാന്‍ ഒരു ഭീരുവായ് മാറുകയായിരുന്നു....
പക്ഷെ  വിധി ::)
മറ്റൊന്നായിരുന്നു...തല്‍കാലം അക്ഞാതമായ ആ സംഭവം വ്യക്തിപരമായ കാരണങ്ങളാല്‍ ഞാന്‍ മറച്ചുകൊള്ളട്ടെ...
എന്നാല്‍ പിന്നീടൊരിക്കല്‍ യാഥാര്‍ത്ത്യം നിങ്ങളിലേകെത്തും...തീര്‍ച്ച...
പക്ഷെ  ഒരു കാര്യം ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് പറയാം...
ആത്മീയമായ ഏതൊരു ശക്തിയും നിലകൊള്ളുന്നത് മതപരമായ കേന്ദ്രങ്ങളില്‍ മാത്രമാണന്നെതും ആത്മീയതയും സമാധാനവും ഗുണവും  തേടി അത്തരം സ്ഥലങ്ങളിലേക്  മാത്രമാണ് യാത്രയകേണ്ടത് എന്ന അന്ധമായ സത്യം തിരുത്തപെട്ടത്  ഗോവന്‍ തീരത്തുനിന്നായിരുന്നു എന്നത് ദെെവത്തിനും പ്രപഞ്ച ശക്തിക്കും അങ്ങനെ വ്യക്തമായ കേന്ദ്രങ്ങളില്ല എന്ന നഗ്നമായ സത്യം ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നതായിരുന്നു..പിന്നീട് auroville യിലേക് ഞാന്‍ യാത്രയാവുകയും ചെയ്യുകയുണ്ടായി...
പോകുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കണ്ട auro ville അല്ല തിരിച്ച് വന്നപ്പോള്‍ എന്നത് എന്റെ മനസ്സിനെ എത്രത്തോളം ആ യാത്ര സ്വധീനം ചെലുത്തി എന്നത് വ്യക്തമാണ്...ആ യാത്രയോട് കൂടി നമ്മളില്‍ അവസാനം ആരെല്ലാം എത്തിച്ചേരും എന്നും നിങ്ങളുടെ യഥാര്‍ത്ത കൂട്ടുകാര്‍ ആരായിരിക്കും എന്നും ബോധ്യപ്പെടുത്തികൊണ്ടേയിരുന്നു...
എന്നാല്‍ ജീവിതമെന്നത് പൊരുതി നില്‍കുന്നവനുള്ളവന്‍ മാത്രമാണെന്നും അത് നിങ്ങള്‍ ഒറ്റക്കാണെങ്കിലും നേടിയെടുക്കണം എന്നും എന്നാല്‍ നിങ്ങളിലേകെത്തുന്ന സഹായങ്ങളെ ഒരിക്കലും മറക്കാതെ കൂടെ നില്‍കുന്നവരെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചും സ്നേഹിച്ചും മറ്റുള്ളവരുടെ വിഷമങ്ങളില്‍ പങ്കാളിയായും സഹായിച്ചും ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോവുക എന്നതും അതിലുപരി ഒരു ജീവന്‍ മറ്റൊരു ജീവനെ മാനസികമായും ശാരീരികമായും ഉപദ്രവിക്കാതെ മുന്നോട്ടുപോവുക (അത് മനുഷ്യനാവട്ടെ മൃഗമാകട്ടെ സസ്യമാകട്ടെ...)
എന്നതുമാണ് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഉല്‍പത്തിയുടെ ലക്ഷ്യമെന്നും എന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തി...
രണ്ട് മൂന്ന് ദിവസത്തിന് ശേഷം ഞാന്‍ ഒരു കടല്‍ തീരത്തിരിക്കുമ്പോല്‍ ഹരിദ്വാര്‍ എന്ന പുസ്തകം വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രായമായ മനുഷ്യനെ കാണുകയുണ്ടായി...
അദ്ദേഹത്തോട് ഞാന്‍ സംസാരിക്കുകയും ഒടുവില്‍ അദ്ദേഹം എന്നോടായ് പറഞ്ഞു..
യാത്രയെന്നത് വളരെ അനുഭൂതി നല്‍കുന്ന ഒന്നുതന്നെയാണ് എന്നാല്‍ ഒരു മനുഷ്യനെ  ഈ ലോകത്തെ ലക്ഷ്യങ്ങളില്‍ നിന്നെല്ലാം വഴുതി മാറ്റി ഒരു ലക്ഷ്യ ബോധവും ഇല്ലാതാക്കി മാറ്റുന്ന ഒന്നാണ് യാത്രയെന്നതും അതിനാല്‍ മോന്‍  യാത്ര  ചെയ്തോളൂ...പക്ഷെ പുസ്തകങ്ങളെയും എഴുത്തിനേയും കൂട്ടിപ്പിടിക്കുക..അല്ലാത്ത പക്ഷം ജീവിതവസാനം നിന്നെ ഒന്നുമല്ലാതാക്കി അത് മാറ്റുമെന്നും പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കുറച്ച് കാലം മുമ്പ് വരെ നന്നായി വായിക്കുകയും എഴുതുകയും ചെയ്തിരുന്ന എന്നെ എനിക്ക് ഓര്‍മ വരുകയുണ്ടായി...വീണ്ടും എല്ലാം പൊടിതട്ടിയെടുക്കണം എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ഞാന്‍ നടന്നു നീങ്ങി....
ചെയ്തുപോയ പാപങ്ങളില്‍ ഈ ലോകത്തെ സകലമാന ജീവനുള്ളതും ജീവനില്ലാത്ത വസ്തുക്കളോടും ഞാന്‍ ക്ഷമ ചോദിച്ചു കൊള്ളട്ടെ..


#Visited_places  ----: 🇮🇳
Auroville (pondicheri) to chennai to Vijayawada to Nagpur to 🇮🇳Delhi to jaipur to🇮🇳 Ajmer to Ludhiana to Amritsar to vaga border to Srinagar to utharakand🇮🇳 (haridwar, Hrishikesh , gangotri) to Agra to kolkatha 🇮🇳
to goa to shornur to madhuri to auroville (pondicheri) 🇮🇳

#incredibleindia #travel_india🇮🇳 #solo_travel #travel#travelblogger
#travelling #travelgram #travelbook #indianmemes#india_undiscovered
#india_culture

                      Written by human